Diezelfde avond zat Santon met Amy in het park. Een van zijn favoriete afgelegen plekjes. Op zaterdagavond waren de meeste jongeren in het centrum te vinden, niet in het park. Dat kwam mooi uit, want zo kwam niemand achter zijn geheime flirts. "Ho ho, waar gaat die hand heen," giechelde Amy zenuwachtig. "Misschien laat ik het wel toe op een tweede date!" zei ze er vervolgens achteraan. Santon grijnsde onschuldig naar haar. "Hmm... Een tweede date?" zei hij. "Dat klinkt wel erg gezellig. Even denken wat voor leuks we dan kunnen gaan doen." Santon plaatste zijn handen op zijn voorhoofd, wat nodig was bij de volgende handeling die hij ging uitvoeren. Het was een sneaky manier, want het lijkt ook op nadenken. Plots stond Amy stijf en keek met grote ogen, maar toch een wazige blik voor zich uit. Santon scande haar hoofd en vond haar recente herinneringen over hem. Hij moest grinniken om de dingen die ze had gedacht, maar nooit meer zou denken. Zodra hij klaar met haar was zou ze niks meer weten. Zou ze hem niet meer kennen en niks meer voor hem voelen.
"Waarom ben je nou zo laat?" begon Dana geïrriteerd. "Zijn mijn ouders eindelijk een weekendje niet thuis en dan kom je pas om half 11 aankakken! Je was toch niet bij een ander hè?" "Rustig schat. Die roddels moet je niet geloven. Je kent mij toch." zei Santon vol zelfvertrouwen. "Je zei laatst zelf nog dat Denise mij nauwelijks kende." Dana zuchtte. "Ja, je hebt gelijk. Ik moet die Joyce ook niet geloven. Volgens mij is ze gewoon jaloers op mij en gaat ze stoken." "Precies," zei Santon en deed een stapje naar voren. "Kom, laat het niet onze avond verpesten," fluisterde hij in haar oor en zette vervolgens zijn lippen op haar nek. Dana begon te giechelen. "Oh, Santon. Je weet dat ik je niet kan weerstaan als je dat doet!" Langzaam kuste Santon steeds een beetje hoger in haar nek tot haar mond dichtbij kwam en Dana dook er op. Het was woensdagmiddag, een moment waarop Phyllon regelmatig in de sportschool te vinden was en dit keer was zijn zus Harper met hem mee. "Fijn om weer even een bekend gezicht te zien," biechtte Phyllon op. "Ik kan nog steeds niet wennen aan de situatie!" "Ja, dat lijkt mij ook heel vreemd," antwoordde zijn zus. "Hoe is het thuis eigenlijk nu? Doet pappa wel oké tegen je nu hij weet dat jij eigenlijk niet zijn zoon bent?" "Ja, dat gelukkig wel. Dat heeft hij ook tegen mij gezegd. Dat hij gewoon mijn vader blijft. Ik blijf ook pappa zeggen." "Logisch," antwoordde Harper. "Dat doe je al 17 jaar. Lijkt me heel raar om dan opeens Christopher te zeggen." "Nou, zeker man!" reageerde Phyllon. "En hoe is het met mam? Ik was gisteren nog met haar aan het lunchen en ze leek een beetje afwezig." Phyllon keek nieuwsgierig op. "Ze ontwijken elkaar nu. Ik zie ze niet echt meer samen. Het is vet raar!" antwoordde hij. "Maar, zei ze nog iets?" Harper kijkt naar haar broer en vervolgens om zich heen. "Misschien moeten we maar even ergens anders heen gaan om te praten. Voor je het weet staat het in de roddel bladen... of nog erger.. op social media!" De twee stapten van de loopband af en Phyllon volgde zijn zus naar buiten. Pap en mam waren al jaren beroemd. Hij door zijn hotelketen en zij als model en de mode. Maar nu Harper zelf een social media personality was, was ze panischer geworden voor roddels en achterklap. "Mijn image is erg belangrijk!" riep ze dan. Even later hadden ze een bankje aan het einde van de korte boulevard gekozen en namen plaats. "Zouden ze gaan scheiden?" vroeg Phyllon ongerust. "Ik weet het niet," zei Harper. "Ik vroeg er wel wat over maar mam wilde er niet echt op ingaan. 'Het is ingewikkeld' en 'Dat is tussen mij en je vader' en 'Maak je geen zorgen' was het enige wat ik uit haar los kreeg. Maar ik ben wel blij dat ik nu al het huis uit ben." "Wie weet komt dat nog," reageerde Harper hoopvol. "Je kent ze ook nog maar een paar weken. Het is ook een hele gekke situatie. En wees blij dat de media het nog niet opgepikt heeft. Met de bekende ouders die wij hebben en ik begreep dat Maxon bekend is als kinderboekenschrijver. De pers zou er van smullen." Phyllon zuchtte. Ging zijn zus weer over de media. Tuurlijk. Het is een rare situatie en dat wil je niet bij elk showbizzprogramma op de televisie terug zien komen. Maar soms kon Harper ook een beetje te ver doordraaien. Harper zag het gezicht die haar broer trok. "Jaja, ik zeg al niks meer. Behalve dat je altijd mijn broertje blijft!" En op deze zondagmiddag was het rustig in huis. Aspen had inmiddels besloten definitief te verhuizen naar Windenburg en was daar momenteel op bezoek bij familie die Phyllon niet kende om al wat spullen over te brengen. Lezon en Santon waren ook niet thuis, maar Maxon wel en de twee besloten die middag een potje te gaan schaken. "En weet je al wanneer je je verjaardag wilt vieren" hintte Maxon terwijl Phyllon nadacht over zijn volgende zet. "Oh, ik vier het thuis," antwoordde die nonchalant. "Dus volgend weekend kom ik ook niet langs!" Hij pakte de hint helemaal niet op. Eerlijk gezegd had Phyllon er niet eens over nagedacht om het ook hier te vieren. Thuis kwam immers de familie op bezoek die hij al jaren kende. Na het potje besloot Phyllon om naar huis te gaan. "Nou, dan maar tot over twee weken dan hè!" "Ja, tot over twee weken," antwoordde Maxon en Phyllon liep weg.
0 Reacties
|