Rebecca zat achter de computer en opende haar e-mail. Ze zag meteen een nieuw bericht van het mentor-programma. Haar volgende afspraak zou aankomende vrijdag zijn, bij de sportschool. Sportkleding aan, stond erbij. Inmiddels zat Rebecca al zo'n 10 maanden in het programma en merkte er echt de voordelen van. Zo had Erik haar al eens geholpen met de administratie, en waren ze samen naar het museum geweest. Ook hadden ze haar carrière besproken dat op zich lekker liep, maar de wereld van de kunst is niet een vaste-baan zekere wereld. Nu wist ze in ieder geval wat ze zou kunnen verwachten in de toekomst en dat was een prettig gevoel. Ze doken beide de loopband op. Rebecca deed het nog rustig aan en zei verder niet veel. Erik had een lekkere tempo en zei zo nu en dan ook nog wat tegen Rebecca. Af en toe keek Rebecca hem dan aan. Ze had veel van Erik geleerd en was langzamerhand ook zijn aanwezigheid meer gaan waarderen. Maar dat kwam waarschijnlijk ook, omdat ze geen rare opdrachten meer van hem kreeg! De twee namen nog even plaats aan de bar bij de ingang en Erik gaf Rebecca nog wat tips over het sporten. Rebecca luisterde aandachtig. Het sporten leek haar op zich niet heel verkeerd, maar de loopband dat vond ze te saai. '.. en tot slot is het lekker om even je gedachte op pauze te kunnen zetten en lekker te gaan sporten!' zei Erik. 'En een leuke manier om nieuwe mensen te ontmoeten!' Erik gaf een knipoog. 'Jaja,' antwoordde Rebecca. Daarna namen ze afscheid en ging Rebecca naar huis, terwijl Erik weer richting de loopband liep. Een paar dagen later zat Rebecca met Saar in het park en vertelde over haar sportochtendje. 'Hij heeft een goed conditie. Hij kan gewoon rennen op die loopband en gezellig kletsen! Ik was na een half uur toch echt buiten adem!' vertelde Rebecca! Voordat Saar de kans kreeg om er iets op te zeggen ging Rebecca verder met haar verhaal, maar stopte al snel toen ze het gezicht van haar vriendin zag vertrekken. 'Wat?' vroeg ze met een lichte verbazing. 'Eerder ongepast,' mompelde Saar. 'Kom op hé! Hij is je mentor, en daarnaast is ie zo'n 10 jaar ouder dan jou! De verhoudingen kloppen helemaal niet!' Rebecca zei niks en keek haar alleen maar aan. Een minuut zaten de twee stil naast elkaar op het bankje totdat Rebecca opstond. 'Ik denk dat ik maar naar huis ga,' zei ze en liep weg. Na de ochtend in de sportschool duurde het een paar weken voordat er weer een uitje geplant stond met de mentor. Maar nadat ze het mailtje had gehad van Levenslijn, had ze zich er enorm op verheugd. Dit keer zouden ze een drankje doen in de bar, misschien ook wel omdat het project bijna afgelopen is. Wat Rebecca niet wist is dat Erik die dag er ook veel zin in had. Nadat ze op het toilet was geweest friste ze zichzelf even op voor de spiegel om vervolgens weer terug naar de bar te gaan. Alleen vond ze Erik niet meer aan het tafeltje, maar dansend voor de jukebox. Zwierend over de vloer met weer een drankje in zijn hand. Blijkbaar was hij net zo aangeschoten als zij! Maar toen hij Rebecca weer terug zag komen zette hij zijn drankje neer en trok haar naar zich toe. Toen gebeurde iets waar Rebecca de laatste tijd alleen maar van droomde! Eenmaal bij Rebecca thuis, liep het stel de slaapkamer in. Erik draaide zich om en Rebecca duwde haar lippen voorzichtig op de zijne. Vlinders fladderden in haar buik en ze voelde overal tintelingen. De volgende dag lag Erik nog steeds naast haar toen Rebecca wakker werd. Maar veel tijd om daar van te genieten had ze niet want ze moest zich klaarmaken voor haar werk. Maar na een lange dag maakte haar hart een sprongetje van geluk toen ze Erik op de bank aantrof. Hij was niet weggegaan, dacht ze blij en kreeg een gelukzalige glimlach op haar gezicht. Maar het gelukkige gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen Rebecca knus naast hem wilde gaan zitten, maar Erik meteen opsprong van de bank. Hij ging voor haar staan in een serieuse, gesloten houding. 'Dat van gisteren.. had niet mogen gebeuren,' begon hij. 'Oh,' zucht Rebecca van opluchting. 'Dat maakt helemaal niet uit. Ik ben blij dat het gebeurd is,' glundert ze. Erik zuchtte. 'Nee,' zei hij en ging naast haar zitten. 'Het had niet mogen gebeuren. Ik ben je mentor, ben veel ouder dan je en...' 'En wat!' Het kwam eruit voordat Rebecca er erg in had. Ze schrok van haar reactie, maar ze wilde nu weten waar ze aan toe was. Ze voelde langzamerhand het gelukkige verliefde gevoel wegglijden. Het maakte haar wanhopig. Rebecca was bij het raam gaan staan.
Om zeker te weten dat hij echt vertrok en daarna stond ze daar maar, in het halletje. Boos, verdrietig, teleurgesteld. Ze wist zo één, twee, drie niet welke emotie de overhand had.
1 Reactie
|