Tien minuten later zag Lauren het meisje in een van de huizen in de straat duiken, maar ging er niet meteen achteraan. Wel een kwartier stond ze daar, op de stoep, te dubben wat te doen. Het was ook een achterlijk idee dat meisje te volgen. Ze kon het helemaal niet zijn, maar ze leek zoveel op haar moeder dat Lauren de gedachte niet los kon laten. Maar dat kan helemaal niet! Spookte er tussendoor in haar hoofd. Mamma is al jaren dood en dat meisje leek jonger dan Lauren zelf is. Hoewel de logica leek te winnen, kon Lauren niet zomaar weg lopen. En dan? Dacht ze. De rest van de tijd hierover malen. Ze maakte de stap naar de voordeur en belde aan. Een oudere man deed open. ‘Goedemiddag meneer! Ik zag net een meisje hier naar binnen gaan en ze kwam mij bekende voor, mag ik..’ ‘Oh, Tamara, mijn dochter! Ja kom binnen, dan roep ik haar wel voor je! Je kan wel in de woonkamer wachten!’
Ze schrok er zelf een beetje van. Ze was dan zo af en toe wel een extraverte flapuit, maar dit was niet de meest alledaagse openingszin. Het verbaasde Lauren ook enorm toen de mevrouw, die Naomi bleek te heten er enorm luchtig op reageerde! 'Melanie?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Euhm, nee, Rebecca.’ Antwoordde Lauren. ‘Rebecca Pulse?’ voegde ze er vragend aan toe. Lauren stond op en pakte haar mobiel. Ze had nog wat oude foto’s van haar moeder erop staan en liet ze zien. Lauren keek verbaasd, maar niet zo verbaasd als Naomi had verwacht. ‘Kijk het zit zo’, zegt Naomi. ‘Jaren geleden gingen mijn ouders een weekendje weg naar Granite Falls, Melanie en ik waren toen twee. Alleen ik was ziek dus bleef ik het weekendje bij opa en oma. Melanie ging wel mee!’ Naomi zuchtte. ‘Een van de avonden zaten mijn ouders in het tuintje achter hun vakantiehuisje bij een kampvuur. Toen ze laat naar bed gingen kwamen ze erachter de Melanie was verdwenen. Er werd een hele zoektocht gestart, maar waarschijnlijk was ze toen al uren geleden door iemand meegenomen. Ze hebben nog een paar jaar doorgezocht met privé detectives, maar daar kwam niks uit. Op een gegeven moment gaven ze de hoop op en probeerde ze de gezellige sfeer weer terug in het gezin te krijgen voor mij.’ ‘Woow,’ zuchtte Lauren uit. Ze moest al deze informatie even verwerken. Dat Rebecca en Melanie dezelfde persoon was, was wel duidelijk. Naomi leek als twee druppels water op haar moeder, en dat verklaarde ook de tweelingen in haar familie.
Lauren bleek uiteindelijk nog uren bij de familie deBacker te blijven. Met Naomi praatte ze nu vooral over hoe hun familie er nu uitzagen. Lauren leerde ook haar man Marcel en dochter Tamara kennen en begreep meteen waardoor Lauren zo gefocust was op haar. Tamara leek ontzettend veel op haar moeder Naomi, en daarmee dus ook op Laurens moeder Rebecca. Of Melanie? Eerlijk gezegd wist ze niet meer welke naam ze nou moest gebruiken. Na een hapje te hebben meegegeten ging Lauren naar huis en Naomi gaf haar plots een knuffel. ‘Ik kom jullie snel opzoeken!’ zei ze. ‘Ben benieuwd naar de rest van mijn familie!’ “Mijn familie!” die woorden deden Lauren ontzettend goed.
Op een gegeven moment was ze het zat en toen Kees naar de wc ging, liep ze achter hem aan. Toen Nikki de deur achter zich dichtdeed kreeg Kees hele andere ideeën. ‘Oeh!’ zei hij flirterig, legde zijn handen op Nikki’s heupen en trok haar naar zich toe. ‘Euhm.. Nee!’ zei Nikki en deed een stap naar achter. ‘Ik dacht dat je met mij uit wilde?’ zei ze verwijtend. ‘Het is toch gezellig?’ reageerde Kees verbaasd. ‘Nou, ik heb anders nog niet echt de kans gehad om met je te praten. Wil je mij niet beter leren kennen?’ ‘Zeker wel!’ Daar was de flirterige stem van Kees weer en gaf haar een kusje in de lucht. De volgende dag zaten de meiden met broer Luke aan de eettafel. 'Super dat je zo snel gekomen bent Luke!' Ze had beide broers een smsje gestuurd dat ze groot nieuws had en al snel had Luke gereageerd dat hij zou langskomen. Helaas had ze van Aiden nog niks gehoord. 'Ja, je zei dat je groot nieuws hebt! Dus vertel!' antwoordde Luke. Lauren haalde diep adem en begon toen het hele verhaal op te ratelen. Hoe ze Tamara in het park zag en haar gevolgd was. Hoe ze Naomi leerde kennen en die de tweelingzus van Melanie bleek te zijn. Dat Melanie was verdwenen en uiteindelijk in levenslijn terecht kwam waar ze haar Rebecca noemde. Nikki's mond stond wagenwijd open van verbazing! Familie! Het woord spookte honderden keren door haar hoofd. Ze wilde juichen van blijdschap, maar hield zich toen toch maar in. Haar ogen gleden naar Luke en ze zag dat hij heel anders om ging met het nieuws dan dat zij deed. Luke keek minder blij en zat al wat meer onderuitgezakt op zijn stoel. Hij gleed er nog net niet af om zich onder de tafel te verstoppen. Lauren zag het niet. Die was te enthousiast bezig haar verhaal te delen, maar Nikki zag haar broers reactie wel en het maakte haar zorgen. Aan het eind van de middag, toen Lauren nog niks van haar broer had gehoord, besloot ze hem maar op te zoeken. Een meisje deed open en liet haar binnen. 'Lauren is het toch? Hoi, ik ben Kimberley!' 'Euh hoi,' zei Lauren en gaf haar een hand. Kimberley wist blijkbaar wie zij was, maar zij had geen idee wie Kimberley was. 'Ga anders zitten,' zei Kimberley en nam zelf plaats aan de keukentafel. 'Aiden kan elk moment terugkomen van zijn werk!' Na een ongemakkelijk kwartiertje, waarin uiteindelijk bleek dat Kimberley en Aiden een stelletje waren, kwam haar broer thuis. Lauren vertelde weer haar verhaal. Even enthousiast als vanmorgen, maar iets kort en bondiger. Toen Lauren klaar was met haar verhaal zei Aiden niks. 'En?' vroeg Lauren hoopvol. 'En wat?' reageerde Aiden. 'Kom je volgende week ook?' vroeg Lauren. 'Dan komen ze langs!' 'Waarom? Wat moet ik nou met dat mens. Ik ken haar helemaal niet!' Lauren sputterde tegen. 'Maar het is familie!' Aiden snoof! 'Pff, familie! Ik heb het hier prima samen met Kimberley!' 'Ojaa. Kimberley. Je vriendin waar je ons nooit wat over heb verteld!' zei Lauren verwijtend en Aiden liep weg. Eenmaal thuis parkeerde Lauren zichzelf achter de televisie, wat haar enigszins weer ontspande. Nikki kwam thuis met een geërgerd gezicht. Lauren keek op van de televisie. 'Wat ben je vroeg! Geen leuke date?' Nikki plofde op de bank, naast haar zus. 'Nee, wat een mafkees was dat zeg. Constant foute grapjes maken!' 'Een echt heer,' voegde ze er sarcastisch aan toe. 'Maar hoe was het bij Aiden?'
Zelf besloot ze even niet meer te gaan daten. Na zoveel foute grapjes, aanhankelijke mannen en slechte openingszinnen was ze er even klaar mee. Lauren had een tweede schildersezel gekocht, zodat Nikki er nu een voor zichzelf had en niet meer die van Lauren inpikte. Dus stond Nikki regelmatig in het atelier. Ze moest zeker nog goed oefenen, want soms kwam het resultaat helemaal niet in de buurt van het idee dat ze in haar hoofd had. Maar als ze zich geïnspireerd voelde en zich goed concentreerde op de technieken, zaten er zeker pareltjes tussen.
En als snel hing er een werk van Nikki in het toilet.
0 Reacties
|