Lauren en Nikki zaten bij een paniekerige, zwangere Esmee thuis. Eerder die middag had ze beide zusjes opgebeld of ze zo snel mogelijk langs wilde komen. Het was überhaupt een verrassing voor de meiden dat Esmee zwanger was. De laatste keer dat ze haar hadden gezien was bij het kraamfeestje van Maxon, samen met Luke en Charlotte. Verder hadden ze wel contact over de telefoon, ook met Charlotte, maar toen had ze er niks over gezegd. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Lauren nadat zij en Nikki beide op de bank hadden plaatsgenomen. 'Luke is weg!' reageerde Esmee direct. 'Ik krijg hem maar niet te pakken! Ik ben bang dat hij niet meer terug komt!' 'O joh,' reageerde Lauren lichtelijk opgelucht. 'Die moet even een momentje voor zichzelf. Die zie je met een paar dagen wel weer terug!' 'Nee!' gilde Esmee. 'Hij is al een paar maanden weg! Ik weet niet wat ik moet doen!' Nikki's ogen gingen wijd open. 'Een paar maanden!' schreeuwde Lauren tot haar schrik. 'Hoe dan?' 'Nou, Luke en ik hadden het wel eens over een tweede kindje.' begon Esmee gespannen aan haar verhaal. 'Maar hij wilde maar niet,' verweet ze vervolgens. 'Maarja, ik wilde zo graag nog een kindje erbij!' 'Dus je hebt hem er ingeluisd!' onderbreekt Lauren koeltjes. Esmee bloosde maar knikte uiteindelijk van wel. Nikki kon haar oren niet geloven. 'En toen ik uiteindelijk vertelde dat ik al een tijdje zwanger werd, werd hij heel erg boos! Helemaal toen hij hoorde wat ik had gedaan. Hij schreeuwde dat ik hem gevangen hield en dat dit niet een leven voor hem was!' 'Je hoort wel meer dingen niet te doen!' zei Lauren dreigend en Esmee hield meteen haar mond. Ze kreeg langzamerhand door dat ze Lauren niet aan haar kant kon krijgen, maar dacht ondertussen na over wat ze wilde zeggen. 'Je hebt hem er ingeluisd. Hij heeft zijn vrijheid opgegeven voor Charlotte. En nu flik je hem dit!' tierde Lauren. Nikki keek alleen maar toe hoe Esmee weer een discussie met Lauren aanging. Totdat ze het uiteindelijk zat was. Ze stond op en verliet het huis. Ze wist niet was ze moest voelen. Ze was boos op Esmee, verdrietig om haar verdwenen broer maar ook nieuwsgierig naar het kindje. Gelukkig was er nog iets van hem hier te vinden, Charlotte en het ongeboren kindje. 'Meisje toch,' zei Adam. 'Kom anders even zitten,' en hij nam haar bij de hand. 'Ik vind het zo naar voor je!' begon Adam. 'En...,' begon hij. 'Ik weet dat je dit nu misschien niet wilt horen, maar hij is nu wel vrij!' Nikki keek verbaasd naar haar man. 'Luke, hij is nu vrij, ergens, aan het doen wat hij wil doen, hoe hij wilt leven!' Nikki slikte. Het was een raar soort rouwen wat ze nu door maakte, maar wat Adam zei was zeker een mooie gedachte. Adam zette zijn handen op haar schouders en masseerde lichtjes. Nikki sloot haar ogen en liet even alle emoties van zich afglijden. Ze hoorde hoe Adam aanstalten maakte om wat te zeggen, maar zich toch weer inhield. Ze opende haar ogen en keek hem aan. 'Wat is er?' 'Nou..,' begon Adam voorzichtig. 'Wat zou jij vinden van een tweede?' Die avond, voordat Nikki naar bed ging liep ze even de kinderkamer in en haalde Maxon uit bed. Terwijl ze hem in haar armen wiegde dacht ze aan haar zus Lauren en de fijne band die ze samen hadden. Ook aan haar broers, waar het contact minder mee was, maar waar ze zeker veel om geeft. Ze gaf Maxon een kusje op zijn voorhoofd en legde hem terug in de wieg. 'Slaap lekker kanjer!' In de slaapkamer was Adam net zover om zich om te gaan kleden en klaar te maken om naar bed te gaan, toen Nikki naast hem ging zitten. 'Weet je wat ik vind van een tweede!' zei ze uitdagend. Vervolgens gaf ze Adam een liefdevolle kus terwijl ze met haar hand de knoop van zijn jasje losmaakte. In de afgelopen 5 jaren werd het leven van Nikki en echt typisch burgerleventje. Iets wat ze helemaal niet erg vond en waar ze vroeger nog over had gedroomd. Zo was ze op de basisschool een hulpmoeder en er elke dinsdag en donderdagmiddag te vinden, om vervolgens samen met Maxon naar huis te komen, de babysitter af te lossen en haar oudste zoon te helpen met zijn huiswerk, eten, verhaaltje lezen en klaarmaken voor bed. Alleen een ding aan haar droomleven miste ze enorm. Adam was in de afgelopen jaren steeds hogerop gekomen in zijn carrière en dus ook steeds belangrijker voor de zaak. Nikki had net Maxon ingestopt toen ze Adam thuis hoorde komen en keek op haar horloge. 21:15 uur zag ze staan en ze liep zuchtend de trap af. Ze vond hem bellend in de woonkamer. ‘Ja, ik ben nu thuis. Ik zie je morgen!’ zei Adam en hij hing zijn telefoon op. ‘Morgen!’ riep Nikki verbaasd toen ze achter Adam de gang inliep. ‘Morgen is Logan jarig. Het is dan zaterdag en het huis zit ook nog vol visite en jij gaat werken?’ Nikki keek hem geïrriteerd aan. ‘Vorige week was je al op zakenreis, is dat niet genoeg extra werk voorlopig!’ ‘Wat heeft die zakenreis hier nou weer mee te maken. We hebben het druk op de zaak, ja! En dan moet ik er zijn!’ Kans om er nog op te reageren gaf Adam Nikki niet. Niet dat Nikki nog wat te zeggen had. Zo ging het al een tijdje. Vaak zei Nikki er niks over, maar nu ging het om Logan. Ze keek Adam na terwijl hij de trap opliep. Ze miste hem, maar besloot hem niet te volgen en liep naar de woonkamer om nog wat televisie te kijken. Ze zou zo wel naar bed gaan, als Adam al in diepe slaap is. Nikki’s nichtjes Charlotte en Lieke waren er die dag al vroeg. Nikki kwam er even bijzitten voordat ze zich ging omkleden. Gelukkig had ze wel al wat hapjes klaargezet. Ondanks het incident met haar broer Luke had Nikki wel contact gehouden met Esmee. Ze wilde haar nichtje en neefje niet verliezen. ‘Waar is je broertje?’ vroeg ze aan Charlotte. ‘Oh, Danny? Die had een partijtje van een vriendje van hem!’ zei ze. Na nog even met de meiden te hebben gekletst ging Nikki zich omkleden. De rest van de visite kon elk moment komen. De meeste gasten hadden niet door dat Adam er niet was. Het was immers de verjaardag van Logan dus die kreeg veel aandacht. Alleen Lauren was niet zo makkelijk te foppen en zag dat Nikki niet helemaal zichzelf was. ‘Wat is er?’ vroeg ze terwijl ze naast haar zusje op de bank ging zitten. ‘Oh, niks bijzonders hoor!’ zei Nikki een beetje geschrokken. Ze wist dat Lauren haar goed kende maar toch kwam de vraag onverwacht. Maar aan de blik die Lauren trok wist Nikki dat ze er niks van geloofde. Ze zuchtte. ‘Adam is bijna niet meer thuis de laatste tijd. Druk op het werk,’ zei Nikki. ‘Dat snap ik ook wel, maar het is Logan zijn verjaardag!’ snauwde ze erachteraan. ‘Je maakt toch wel tijd voor je familie?’ Nikki zuchtte weer. ‘Ik mis hem..’ ‘Dan moet je dat tegen hem zeggen!’ begon Lauren. ‘Kijk, ik weet niet hoe het zit bij hem op zijn werk, maar praat er met hem over!’ Nikki knikte, maar erop reageren wilde ze niet meer. Logan kwam namelijk de woonkamer in en voor zover zij wist hadden de kinderen niks door. Voor zover wist had niemand wat door, behalve haar zus dus blijkbaar. ‘Logan!’ riep Lauren blij en stond op om naar haar neefje toe te lopen. En Logan had inderdaad ook niks door.
Na een praatje en het cadeautje van zijn tante stond hij een kwartiertje later buiten bij zijn nichtjes en tante Esmee.
0 Reacties
|