'Ik meen het!' zei Aiden streng. 'Als dit zo door gaat kan ik niet meer voor jullie zorgen!' Hij draaide zich om en liep naar binnen. Luke bleef er nog een paar minuten staan. Hij zou pas naar bed gaan als Aiden al lang en breed in dromenland was. De preek van daarnet had Luke wel een beetje doen schrikken, maar op dit moment was hij meer geïrriteerd. Uiteindelijk besloot hij toch naar binnen te gaan en schoof bij zijn zus aan. Die had Aiden allang chagrijnig naar de slaapkamer zien lopen en wist wat er was gebeurd. Het ging namelijk al maanden zo. 'Luke...' zuchtte ze. 'Wat nou!' antwoordde die geïrriteerd. 'Wat nou, Luke! Weet je wat Aiden wel niet zei daarnet. Omdat hij de oudste is denk hij dat ie alles maar kan maken! Nog even en hij zet me op straat!' Nikki keek hem aan. 'Het is voor hem anders ook niet makkelijk hoor!' beet ze hem toe. 'Trouwens, het is nu maandag. Zaterdag zijn we jarig en dan kan je doen en laten wat je wil.' Nikki stond op. 'Maar houd je deze week even rustig, oke!' en ze liep naar de slaapkamer.
Voor het eerst was Lauren dan ook blij dat ze niemand om zich heen had toen Aiden eenmaal vertrokken was voor het werk. Ze sloeg haar half uurtje relaxen op de bank over en ging meteen aan de schoonmaak. Ze had de vaart er zo lekker inzitten dat ze op een gegeven moment maar besloot om een poging te wagen aan de kapotte computer. Samen met Aiden had ze telkens wat geld opzij gelegd voor een nieuwe, maar toen ging de oven stuk, en dat was nou eenmaal belangrijker. Hoe ze het uiteindelijk voor elkaar kreeg weet ze nog niet, maar op een gegeven moment kreeg Lauren de computer weer aan de praat. Wel met de enige mankementjes, maar als je genoeg geduld had kon je er je taken prima mee uitvoeren. De dag vloog voorbij en al snel was Nikki weer terug uit school. Ze begroette haar zus, legde haar spullen weg en dook haar tuintje in. Helaas was Luke niet mee naar huis gekomen. Hij zat weer bij een van zijn scharreltjes thuis. Het gezicht van Aiden vertrok. 'Ik ben er klaar mee. Die jongen luistert voor geen meter. Ik ben het zat!' 'Wat?' reageerde Lauren verbaasd. 'Hoe bedoel je?' 'Ik geef het op. Ik heb totaal geen invloed op hem' 'Aiden, alsjeblieft! Dit meen je niet!' reageerde Lauren geschokt. 'Het is voor ons allemaal moeilijk. We zijn nou eenmaal niet het standaard gezinnetje!' 'Dat weet ik ook wel,' snauwde Aiden terug. 'Maar ik heb alles laten vallen zodat we niet uit elkaar gehaald zouden worden. Ik ben verantwoordelijk! En hij....' Aiden snoof. 'Hij loopt te lanterfanten, is onverantwoordelijk, luistert niet. Onhandelbaar!' Lauren keek haar broer geschrokken aan. Nikki, die eerst nog met een boek op de bank zat, was al weggelopen. Aiden draaide zich weer om naar de voordeur. 'Ik ga,' zei hij. 'Kom met de verjaardag wel weer terug.' mompelde hij erachteraan. Toen Luke eindelijk om middernacht thuiskwam, sliep Lauren al. Het was haar even teveel geworden en had besloten vroeg naar bed te gaan. Nikki was echter wakker gebleven en wachtte haar broertje op. Ze liep toen ook gelijk achter hem aan de slaapkamer in. Ze ging op het lege bed van Aiden zitten en toen Luke haar gezichtje zag, die normaal altijd zo vrolijk leek, ging hij naast haar zitten. Hij wist even niks te zeggen en zo bleef het even stil. 'Blijf asjeblieft thuis,' zei Nikki op een gegeven moment. Luke keek zijn zus aan. Ze hadden geen goede band, maar om haar zo te zien vond hij ook niet leuk. 'Oke,' mompelde hij. Vrijdagavond ging onverwachts de voordeur open en kwam Aiden thuis. 'Aiden' riep Lauren opgelucht!
Aiden liep naar zijn zus toe en gaf haar een knuffel. 'Sorry Lau. Ik had even een Time-out nodig. Maar ik ben weer terug!'
1 Reactie
|