Het was inmiddels een week na de verjaardagen van Maxon en Lieke, en Nikki deed nog steeds haar dagelijks jogrondes. Alleen begon het haar steeds zwaarder te vallen en dacht soms tijdens het joggen er wel eens over na. Zou het dan toch de ouderdom zijn? Zou ze binnenkort deze hobby moeten laten varen? En zo ook vandaag tijdens het joggen gingen de gedachtes weer rond in haar hoofd. Vroeger was joggen juist om te ontspannen, gewoon rennen en nergens aan denken, maar het viel haar de laatste tijd zo zwaar dat ze niet anders kon. Abrupt stopte ze en keek naar het speelpleintje dat zich aan haar linkerzijde bevond. 'Het zal toch niet..' fluisterde ze zacht in zichzelf. Ze dacht na, over dat ene moment, een aantal weken terug, waarbij ze voor het laatst echt samen was met Adam. Ze had het zo graag gewild en Adam was er in meegegaan. Een uurtje later stond Nikki met een zwangerschapstest in haar handen. Het resultaat maakte Nikki blij, maar ook verward. Ze is zwanger en dol op het idee dat ze nog een kindje zou krijgen. Maar de situatie was nu niet de meest ideale. Terwijl ze het toilet uitliep dacht ze na over die ene ochtend met Adam. Ze had zich er helemaal niet bij stilgestaan dat ze er zwanger van zou raken. Het enige waar ze meegezeten had was dat Adam afstandelijk was. Zelfs, toen het moment voorbij was, had Adam zich razendsnel aangekleed en binnen een halfuurtje was hij in zijn auto gestapt en naar het werk gereden. Nikki herinnerde het zich nog al te goed.
Maar die goede moed zakte meteen diep in haar schoenen toen ze het tafereel in de slaapkamer ontdekte. Nikki voelde allerlei emoties, maar op dat moment nam de shock de overhand en stond ze als versteend toe te kijken. Niet wetend want te doen, of wat te zeggen. Alles wat er daarna gebeurde ging bij Nikki als een waas voorbij. Ze had dingen geroepen, geschreeuwd. Ondertussen was de andere vrouw snel de kamer uit gevlucht, maar zeker niet onopmerkzaam. 'En wie moet dat voorstellen?' wees Nikki met een beschuldigend vingertje naar de brunette. Adam reageerde. Eerst met de standaard 'het is niet wat het lijkt', maar daarna kwamen al snel de verwijten. Wat Nikki wel niet onaangekondigd kwam doen. Nikki was te verbouwereerd om erop te reageren. Had hij dat zojuist nou serieus gezegd? Nikki raakte enorm gefrustreerd. Ze was boos. Nee, niet boos. Ze was woest. Hoe had Adam haar dit aan kunnen doen? Ze waren al zo lang samen. Ze hadden samen twee kinderen, en nu nog eentje onderweg. Wat moest hij met dat mokkel? Maar ook was ze enorm verdrietig. Haar droom spatte uiteen, want voor haar betekende dit het einde. Ze zou niet meer samen verder kunnen gaan met Adam. Het vertrouwen was compleet weg. Nikki had niks meer tegen Adam gezegd en Adam zelf was ook gestopt met praten. Ze stonden nu al twee minuten stil tegenover elkaar en Nikki kon hem inmiddels niet meer aankijken. Uiteindelijk besloot ze het toch maar te zeggen en zei zacht: 'Ik ben zwanger.' Daarna draaide ze zich om en liep de kamer uit, Adam in shock achterlatend. En voordat Nikki de trap afliep en het huis verliet, keek ze nog een maal naar het schilderij boven de trap. Ooit gemaakt, toen ze nog met zijn tweetjes waren. Het was een schilderij met de gedachte dat zij en Adam samen oud zouden worden. Maar nu stelde het niks meer voor Nikki voor. Eenmaal terug thuis plofte Nikki op een stoel aan de eettafel. Ze voelde zich ontzettend alleen en verdrietig. Ze wilde even helemaal niks meer. Ze staarde triest voor zich uit. 'Hij is.. WAT?' schreeuwde ze het vervolgens uit. De woede was overduidelijk in haar stem terug te horen. En Lauren was inderdaad woest. Ze gunde haar zusje alles en Adam had het haar gegeven. Dat hij het nu ook zo bruut had afgenomen zou Lauren hem nooit vergeven. Arme Nikki, die geloofde in ware liefde en een echt familiemens is. Na dat besef riep Lauren de ene nare verwensing na de andere uit, maar Nikki reageerde nergens op. Op een gegeven moment sloeg het bij Lauren om en noemde ze allerlei dingen op wat er geregeld moest worden. Lauren had, na het horen van gelukkig ook nog leuk nieuws, besloten de zwangerschap van Nikki aan de kinderen te vertellen. 'En je moeder is nu ook vaak moe, dus laat haar maar even slapen en bijkomen,' had Lauren gezegd. Na een paar dagen voelde Nikki zich al wat beter en besloot ze zelf ook even met de kinderen te praten. Voorzichtig bracht Nikki het nieuws dat mamma en pappa niet meer zouden samenwonen en wachtte in spanning op de reactie van haar zoons. Maxon zei niet veel en keek voornamelijk voor zich uit. Maar Logan reageerde kinderlijk nuchter op de informatie. 'De pappa en mamma van Femke gaan ook scheiden,' begon hij. 'Nu heeft Femke twee kamers. Krijg ik ook twee kamers?' Hij maakte zich zorgen. Hij wist zelf nog niet zo goed hoe hij om moest gaan met het nieuws, maar had het wel zien aankomen. Mam gaat natuurlijk niet zomaar opeens bij tante Lauren wonen. Alleen Logan was nog jong. Hoe zou het voor hem zijn als het besef zou komen wat een scheiding precies betekende.
'Zo, wat ben jij een grote meid geworden!' riep Nikki nadat ze haar achternichtje zag. 'Nog gefeliciteerd. Heb je een leuke verjaardag gehad?' Tamara grinnikte en liep naar de koelkast om alvast drinken te pakken. Dit kon nog wel even duren. En Tamara had gelijk. Praatgrage Maria vertelde honderduit over haar feestje in de speeltuin en dat ze 's avonds nog naar SIMSdonalds waren geweest. 'Klinkt als een superleuk feestje,' reageerde Nikki ongeveer 5 minuten later. Nadat Maria met haar nieuwe verjaardagscadeautje naar haar slaapkamer was vertrokken nam Nikki plaats aan tafel. 'En, hoe gaat het met je?' vroeg Tamara. Nikki keek haar nichtje aan. 'Ja, Lauren had gebeld,' biechtte Tamara op. 'Ik vind het echt vervelend voor je meid. Weet je al wat je nu gaat doen?' 'Nee,' antwoordde Nikki. 'Ik ben daar eigenlijk nog helemaal niet mee bezig geweest.' Tamara knikte begrijpend. 'Mocht je hulp nodig hebben met het zoeken van een huisje? Geef maar een seintje.' Ze nam een slok van haar drinken en ging toen verder: 'Op de Hoofdlaan hebben ze nog wat appartementen vrij!' Nikki had eigenlijk nog helemaal geen behoefte aan het regelen van een eigen woonplek, maar dat had ze maar niet tegen Tamara gezegd. Ze had vriendelijk bedankt en was een uurtje later naar huis gegaan. Het was nu wel erg fijn dat Nikki er niet alleen voor stond en haar zus haar nu overal bij kon helpen. Al wist ze zelf natuurlijk ook wel dat als de kleine geboren zijn worden, het wel erg krap zou worden bij Lauren thuis. Logan keek erg op tegen zijn neef.
Ze scheelde niet veel in leeftijd en hij kon niet wachten tot hij ook jarig was en naar de middelbare mocht.
0 Reacties
|