Bijna 18 jaar verder, en de familie Pulse woont nog steeds in hetzelfde huisje in Oasis Springs. Er is ontzettend veel veranderd. Al lijkt dat in eerste instantie niet zo. Het huis van buurman Floris staat er nog steeds goed bij, maar zonder Floris. Vlak nadat het uitging met hem en Rebecca, was hij vertrokken.
Opeens begon het scherm te flikkeren, kwamen er knettergeluidjes uit de computerkast en na een korte plof werd het scherm blauw. Ruikpluimpjes en schokjes schoten om de computer heen. 'Ah nee hè!' riep Aiden geïrriteerd uit! Lauren kwam op het geluid af! 'Is dat ding weer stuk!' 'Ja,' antwoordde Aiden chagerijnig. 'En geld voor een nieuwe hebben we nu niet!' 'Ze had hem gewoon de deur uit moeten schoppen! Ik snap niet dat ze zoveel van Erik heeft toegelaten! En vervolgens laat hij haar achter omdat de baby's niet van hem waren!' Aiden kijkt boos voor zich uit! 'Ik ben blij dat hij is aangereden! Daar zijn we van af!' Hij draaide zich weer naar Lauren. 'Weet je nog, dat we thuiskwamen uit school? De tweeling was aan het krijsen en zij stond daar maar.. Vies, nog in haar pyjama. Helemaal van de wereld! Hij heeft dat haar aangedaan... Maar ze heeft het vooral zichzelf aangedaan!' 'Aiden!' roept Lauren kort, denkend aan haar moeder. Ze miste haar moeder. Ze had gehoopt dat de psychiatrische instelling haar moeder zou helpen. Maar Rebecca kon niet meer en stierf aan een gebroken hart. De blonde tweeling kwam thuis en Nikki ging naast Lauren op de bank zitten. Luke liep regelrecht op de computer af, zoals hij altijd deed na een dag school. Maar nu bleef hij chagrijnig naar het beeldscherm staren. 'Sorry Luke, hij is weer stuk!' zei Aiden toen hij Luke zo zag staan. Luke bromde zonder om te kijken. De voordeur sloeg dicht en Nikki draaide zich naar haar zus. 'Waar hadden jullie het over?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Over mamma,' zegt Lauren zachtjes. 'Oh.. vertel!' Nikki schiet naar voren. Ze had haar moeder niet gekend. Ze was te jong toen Rebecca uit haar leven verdween. Maar ze wilde altijd van alles weten. De volgende ochtend zaten Luke, Nikki en Aiden in de keuken te ontbijten. 'Wanneer wordt je nou eens volwassen? Het is niet lang leven de lol! Je moet aan je toekomst denken en niet elke vrije seconde bij welke meisje dan ook zijn!' Aiden keek zijn jongere broertje streng aan maar die gaf geen kik! 'Je bent mijn vader niet!' was jarenlang Luke's reactie geweest, maar nu was hij gewoon stil en keek stoïcijns voor zich uit!
Lauren kwam na een half uurtje schilderen de kamer binnen en voelde meteen de spanning die er hing. 'Is Nikki weer in haar tuintje gedoken! Kunnen we dit niet gewoon een keer oplossen! Dit is niet goed voor de sfeer!' preekte ze aan beide broers. 'Ik weet dat dit niet een makkelijke situatie is, maar we zijn familie!' Lauren keek haar tweelingbroer aan. 'Jullie zullen elkaar straks nog missen!' voegde ze toe. Lauren was na haar praatje weer naar buiten gegaan en verder gaan schilderen. Luke stond in de badkamer zich klaar te maken. Over een kwartier zou de schoolbus komen. Inmiddels was Nikki klaar met haar tuintje en zat geduldig op de bank te wachten totdat ze de bekende toeter hoorde. 'Het gaat allemaal goed komen!' zei Aiden voorzichtig toen hij aan kwam lopen. Nikki gaf een kort knikje. Ze had dit al zo vaak gehoord. Aiden knikte terug en liep toen naar buiten, op naar de bibliotheek. Iets wat hij de laatste tijd vaak deed.
'Wat ben jij vroeg terug!' vroeg Lauren verbaasd toen Aiden naast haar neerplofte op de bank. 'De SimSculptuur is nog niet eens afgelopen!' en ze wees naar de televisie. 'Ik heb goed nieuws,' zei Aiden met een glimlach! 'Ik mag morgenmiddag op gesprek komen bij Tech Inc.' Lauren sprong op en gaf haar broer een knuffel! 'Ow wat goed! Die baan ga jij gewoon binnenslepen, ik voel het!' riep ze enthousiast.
Luke had Lauren nog wel horen roepen maar er niet naar geluisterd.
Iets na middernacht kwam hij het pad pas oplopen. Niet wetend dat er binnen een kwade Aiden op hem stond te wachten.
2 Reacties
|