De jaren vlogen voorbij en de kleine Aspen groeide op tot een roodharige knul. Waar die kleur vandaan kwam wisten Maxon en Kaia niet. Kaia wist zeker dat er niemand in haar directe familie rood haar had, maar Maxon kende niet zijn hele familiegeschiedenis. Wendaline had nog in Nikki's oude spullen gekeken, maar kwam niet verder dan wat foto's van Rebecca. Daarnaast wist Maxon niks van zijn vaders kant van de familie. Wel vond Wendaline wat kinderfoto's van Maxon en het was duidelijk dat Aspen op zijn vader leek. Toen die avond Aspen al op bed lag en Kaia klaar was met het opruimen van de laatste dingetjes kwam Maxon haar tegen in de gang. 'Zullen we nog een stukje gaan wandelen?' vroeg hij. 'Het is lekker fris buiten!' 'Nee,' reageerde Kaia meteen. 'Ik heb morgen een drukke dag met de voorbereiden voor het feestje zaterdag.' Kaia had Wendaline belooft het feest van de tweeling bij hun in de grote tuin te vieren, in plaats van Wendy's kleine appartement. 'In de ochtend ga ik met je zus nog de laatste spullen halen en 's middags heb ik die schildercursus, dat weet je!'
Het wandelen liet Maxon uiteindelijk maar voor wat het was en ging in de tuin liggen, kijken naar de sterren en de maan. De volgende dag had Maxon het huis voor zichzelf alleen. Kaia was met van alles en nog wat buiten de deur bezig. En Aspen zou na school mee met Luuk naar huis gaan. Tijd voor Maxon om weer verder te werken aan zijn boek. Als hij een beetje zou doorwerken vandaag komt het misschien wel af. Het was alweer de derde editie van De Dennenheuvel, een kinderboek over de avonturen op een natuurkamp die het ontzettend goed deed bij de kinderen. Maar ook werd het veel gebruikt tijdens leesmomenten op school. Omdat Maxon jarenlang in Granite Falls had gewoond kon hij uit eigen ervaring gedetailleerd vertellen over natuur en activiteiten.
Nieuwsgierig als Maxon was naar dit onbekende natuurfenomeen, liep hij meteen naar de gang, de deur uit en het trappetje af om deze lichtgevende zwevende bellen van dichtbij te onderzoeken. Op het moment dat hij zijn laatste voet van het trappetje zetten en middenin de bellen stond, voelde hij de luchtdruk veranderen. Ook hoorde hij een vreemd gezoem boven zich en keek direct omhoog. Maxon kon niet geloven wat hij daar zag. Vervolgens keek hij geschrokken om zich heen, maar er liep geen kip. De straat leek wel uitgestorven. Hoe kon dit nou? Het was nog niet eens zo laat. Het was een vrijdagavond. Was er serieus niemand anders die dit onbekende vreemde object zag? Nog voor Maxon na kon denken over wat het vreemde object boven zijn hoofd was, wat die bellen om hem heen waren en deden en vooral wat hij nu moest doen, verscheen er een felle gloed om zijn voeten en werd hij een paar meter omhoog getrokken. Hier bleef hij wiebelig zweven, vooral omdat hij geschrokken en spartelend om zich heen aan het zoeken was. Wat voor creepy donkere energie is dit? vroeg hij zich af. Opeens merkte Maxon dat de afstand tussen hem en de grond steeds groter werd en het spartelen stopte. In plaats daarvan bleef Maxon in shock naar het ruimteschip kijken. Bang om erheen gezogen te worden. Bang om te ontdekken wat daar is.
Aspen zat al die tijd in de achtertuin en had niet in de gaten wat er voor het huis gebeurde. En net op het moment dat het ruimteschip verdween begon Aspen te gapen en besloot ook naar bed te gaan. Hij borg het spel om en liep door de tuin richting het huis waar de lampen nog brandde.
Op het moment dat Maxon zijn voeten de grond raakte, verdween de lichtstraal en de vreemde luchtdruk en was de ufo net zo snel weer weg als dat hij verschenen was. Maar toen voelde Maxon hoe moe hij was nu hij al zo lang wakker was en de vele indrukken die hij had opgedaan.
Met zijn gedachtes overal en nergens stapte hij ongerust zijn bed in.
0 Reacties
|