De laatste paar weken van de zwangerschap vielen Nikki toch wel tegen. Hoewel ze een passie had voor koken kwam het langzaam haar neus uit nu ze zoveel vaker in de keuken te vinden was. Dat eten voor twee kon ze goed merken. En ook al zat echt joggen er niet meer in. Toch ging ze er elke ochtend nog op uit voor een stevige wandeling. Het was het enige wat Nikki nog echt buiten de deur deed. 's Middags was Nikki in de achtertuin te vinden waar ze haar plantjes verzorgde. Ze deed het nog steeds graag en dat ze er nu wat langer over deed vond ze helemaal niet zo erg. Alleen overeind komen ging niet altijd even soepel. Met een zucht ploft Nikki naast Adam op de bank. 'Je weet dat ik iemand kan inhuren die de tuin voor je doet, toch schat!' Nikki keek Adam aan. 'Jaja, maar ik doe het graag zelf!' Nikki legde haar handen op haar buik. 'Vandaag is de dag he!' zei ze. 'Ik denk alleen dat de baby nog niet wilt.' Adam gaf haar een kus op haar wang. 'Hoeveel baby's komen er niet op de uitgerekende datum,' zei hij. 'Het zal er vast lekker knus zijn!' Nikki glimlachte. Ze wist dat Adam het lief bedoelde, maar ze was die buik nu toch wel een beetje zat. En daarnaast was ze hartstikke nieuwsgierig naar haar kindje. Eenmaal terug de slaapkamer in wilde Nikki net het bed instappen toen ze het voelde. De baby komt eraan! 'Adam...' Nikki riep nogmaals. 'Adam!' En al snel stond hij met zijn telefoon aan zijn oor in de slaapkamer. 'De verloskundige komt eraan,' zei hij haar nadat hij had opgehangen. 'Ze zei ook dat je nog even moet proberen te slapen. Ik zal beneden wel op haar wachten!' Vroeg in de ochtend was het dan zover. Samen met Nikki ging hij naar de kinderkamer om hun zoontje te bewonderen. Omdat Maxon nog geen dag- en nachtritme had, had Nikki dat op een gegeven moment ook niet meer. Zo stond ze midden in de nacht vaak achter haar schildersezel omdat ze de slaap niet kon vatten. Het werkte vaak wel, door de concentratie en de handelingen werd ze moe en dook daarna vlug haar bed in. Maar ze had de dekens nog niet om zich heen geslagen of ze hoorde Maxon weer huilen. Zuchtend sloeg ze de dekens van zich af en keek nog een keer hoe Adam prinsheerlijk lag te slapen voordat ze naar de kinderkamer slofte. Adam had wel al meerdere keren gezegd dat ze hem gewoon kon wakker maken. Maar hij zat nu in een goede flow op zijn werk en dat wilde ze niet verstoren. Daarnaast hielp hij in het weekend erg veel mee met de verzorging van de kleine. De eerste paar weken vlogen voorbij en langzaam begon Maxon zijn draai te vinden. Nikki kon sneller herkennen wat het was dat hij nodig had en Maxon huilde minder snel om van alles en nog wat. Soms was hij zo lang rustig dat Nikki bezorgd de kinderkamer inliep en tot haar grote verbazing Maxon zag spelen met zijn vingers. En zo zat die zaterdag erop de woonkamer vol met visite. Adam had speciaal de wieg naar beneden gebracht zodat niet iedereen zich in de kleine kinderkamer hoefde te proppen. 'He Lieke, nog gefeliciteerd hè meid!' Nikki gaf haar nichtje een knuffel. 'Sorry dat ik niet bij het feestje kon zijn!' 'Oh joh, dat geeft helemaal niet! Ik vind een neefje erbij een prima verjaardagscadeautje!' Lieke gaf haar tante een knipoog. 'Dus mocht je ooit een oppas nodig hebben!' riep Lauren plagerig vanaf de wieg. 'Ik zal het onthouden,' reageerde Nikki. Maar eenmaal leunend tegen Mamma's schouder viel Maxon meteen in slaap.
'Zo die zal vannacht goed slapen,' zei Adam terwijl hij de wieg optilde. 'Ik denk het ook ja!' Nikki grinnikte en liep voorzichtig met Maxon in haar armen achter Adam aan, naar de kinderkamer.
0 Reacties
|