Adam sloeg de voordeur dicht en Nikki liep verbaasd de gang in. 'Waarom nam je vandaag je telefoon niet op?' vroeg Adam verwijtend. 'Je wilt zo graag dat ik tijd voor je vrij maak dus ik heb alle lunchuitnodigingen afgeslagen voor jou!' 'Het is dinsdag,' reageerde Nikki kortaf. 'Dan ben ik hulpmoeder op de school van de kinderen. Dat weet je best!' Adam wilde zijn mond weer opendoen voor een tegenargument, maar Nikki hield hem tegen. 'Ik ben nu bezig met de kinderen en hun huiswerk!' en ze liep de eetkamer weer in. Drie kwartier later vond Nikki hem in de achtertuin. Blijkbaar was Adam zijn humeur veranderd want hij klonk vrolijk, zo bellend aan de telefoon. Meestal waren zijn zakengesprekken wat formeler. 'Oké is goed. Ik zie je morgen. Ik zal wat eerder komen! Doei!' en Adam hing op. Langzamerhand liet ze de vermoeidheid en het verdriet opkomen en voelde ze zich verloren, zo staand in de tuin, alleen. Ze miste de oude Adam, de oude Adam en Nikki. De liefde, passie en gezelligheid van toen. Nikki sloot haar ogen, zuchtte diep en herpakte zich. 'Nee, het gaat zeker goedkomen,' Dacht ze vastberaden. 'Sorry hoor dat ik nog in mijn werkkleding zit,' verontschuldigde Tamara zich. 'Het was een beetje hectisch vandaag en moest wat langer blijven.' 'O, joh, dat geeft toch helemaal niet,' antwoordde Nikki. 'Wat is het trouwens een schatje, die kleine van jou! En een ontzettend mooi gebaar om haar naar je moeder te vernoemen. 'Ja, gelukkig vond Paul het ook goed!' reageerde Tamara en Nikki zag dat er wat verdriet in haar ogen zat. 'Ik vind het alleen zo jammer dat mijn moeder haar zelf niet meer heeft kunnen zien! Al ben ik zeker blij dat ze nog bij de bruiloft was.' Nikki knikte. Ze begreep het helemaal. Het was het eerste kindje voor Tamara en Paul. Haar vader was al eerder overleden, voor de zwangerschap, maar haar moeder enkele weken voor de bevalling. Ze had er nog zo naar uitgekeken. 'Ik denk dat Naomi erg trots op je zou zijn geweest,' zei Nikki. 'En op Maria Naomi!' 'Weetje trouwens al wat je nu gaat doen met het huis? Je zat toch nog na te denken over een verbouwing?' vroeg Nikki. 'Nou, we hebben uiteindelijk besloten om te gaan verhuizen. Gewoon een nieuwe start en een huisje dat echt van Paul en mij samen is.' Nikki knikte. 'We zijn al wezen kijken in Newcrest. Ze hebben daar een aantal leuke huisjes vrijstaan momenteel!' 'Als je wat gevonden hebt dan hoor ik het wel',' reageerde Nikki. 'Ik kom graag een keertje kijken!' Tamara knikte. 'Is goed!' 'Hoe gaat het nu met jou en Adam? En de kids?' vroeg Tamara vervolgens en zag de blik in Nikki's gezicht. 'Wat is er..?' zei ze geschrokken. 'Ach..' begon Nikki. 'Het is een beetje druk nu in ons leven en iedereen heeft wel eens ups en downs. We zitten nu in een down denk ik.' Nikki keek naar Tamara's bezorgde blik. 'Het komt wel goed hoor,' verzekerde ze haar nichtje. 'We houden echt nog wel van elkaar!' Nikki werd wakker van Adam's vroege wekker. Hij stapte het bed uit en liep naar de badkamer. Zelf stapte Nikki ook het bed uit en ging op de rand zitten. 'Kunnen we even praten?' zei ze toen Adam de slaapkamer weer in kwam lopen. Adam ging naast haar zitten en keek haar aan. 'Ik wil dat je dit weekend thuis blijft,' zei Nikki. 'Blijf, alsjeblieft!' fluisterde Nikki en ze gaf hem een zoen. Adam voelde Nikki's hand over zijn rug naar zijn kont gaan en stribbelde niet meer tegen. Hij liet zich door Nikki naar het bed leiden.
En daar zat ze nog steeds toen Adam beneden de voordeur dichtdeed en in zijn auto stapte. Lauren liet het eerst maar voor wat het was, maar toen Nikki tijdens de lunch nog die afwezige blik in haar ogen had was ze het zat. 'Nik!' begon ze. 'Wat is er?' Nikki keek haar zus aan. Wat kende Lauren haar toch goed. Ze zuchtte en vertelde vervolgens over Adam. 'Misschien hebben jullie gewoon even een pauze nodig! Kan hij zich even focussen op het werk, jij op de kids en dan daarna samen weer verder! Je kan altijd wel bij mij terecht!' voegde Lauren er aan toe. Nikki knikte. Het klonk logisch, maar was aan de andere kant ook bang voor een eventuele negatieve uitkomst van deze pauze. 'Wat als de pauze werkelijkheid wordt?' Nikki keek haar zus aan. 'Joh, jullie gaan elkaar nog missen!' reageerde Lauren. De volgende dag liep ze vroeg in de avond het kantoortje in waar Adam weer bezig was achter de computer. 'Ik ben bezig met een belangrijk verslag!' zei Adam voordat Nikki ook maar een kik gegeven had. 'Misschien moeten we even een pauze nemen!' zei Nikki voorzichtig. 'Van elkaar.' Verbaasd keek Adam op en wachtte af wat Nikki nog meer te zeggen had. 'Jij bent druk met werk en ik met de kinderen en op dit moment ergeren we ons alleen maar aan elkaar!' ging Nikki verder. Adam knikte. Hij wist ook dat het zo niet lang meer goed zou gaan. 'Ik zal met de kinderen bij Lauren logeren, en dan kom ik over een tijdje weer terug. Als alles weer lekker loopt.' 'Oké,' reageerde Adam bevestigend. 'Oké,' zei Nikki. Met gemengde gevoelens liep Nikki het kantoortje uit, hopend dat dit zou gaan werken.
0 Reacties
|